Starym, a nie widziałem, żeby gdzie pospołu
z cielęciem w jedno jarzmo zaprzągano wołu;
najsnadniejsza jest równych do roboty sprzęża.
Starej babie młodego zachciało się męża,
niepotrzebnie zły człowiek nabawił ją frańce.
Widząc ją u balwierza w sosnowej katance,
żałuję! Owa prosi: mogęli co radzić?
Lepiej było złą żądzą tym potem wykadzić.
Pięćdziesiąt lat miłości dosyć, rzekę, ciotki.
Świerzbi? Najdzie pokrzywę i ostowe szczotki.
Safona, Safo, Sapfo (gr. Σαπφώ,łac. Sappho) – najsławniejsza poetkastarożytnej Grecji z przełomuVII iVI wieku p.n.e., przedstawicielkapoezji lirycznej (liryka eolska).
Imię tej lirycznej poetki greckiej brzmiało – według strof jej poezji – Psafo, starożytni podają również inne formy: Sapfo, Saffo czy też Safo. Urodziła się na wyspieLesbos (Lesvos), prawdopodobnie w największym jej mieście –Mitylenie. Datę urodzin poetki określa się pomiędzy latami664 p.n.e. a650 p.n.e. Zachowały się brązowe monety z Mityleny przedstawiające Safonę grającą nalirze, a także monety z miastaEresos wybite z okazji wizyty poetki w tym mieście (choć to być może właśnie Eresos było rodzinnym miastem Safony). Urodziła się w zamożnej i znaczącej rodzinie arystokratycznej. Ojciec – Skamandronymos (zwanym też Skamonem lub Kamonem) osierocił ją wcześnie pozostawiając wraz z trzema braćmi w opiece matki – Kleuis (Kleis). Najstarszy z braci, Larichos, pełnił zaszczytną funkcję podczaszego wPrytanejonie – budynku ogniska państwowego, rodzaju dzisiejszego ratusza. Charakos był bogatym kupcem i osiedlił się wNaukratis, strategicznie położonej kolonii greckiej wdelcie Nilu. W Egipcie Charakos zakochał się nieszczęśliwie w heterze Doriche, co doprowadziło go do ruiny finansowej i przysporzyło wstydu całej rodzinie. Najmniej wiadomo o trzecim bracie poetki Eurogyjosie. (...)
Z czasem Safona staje się przewodniczką – nauczycielką koła (z gr. thassos) ku czci muz i boginiAfrodyty. Miejscem spotkań grupy młodych, niezamężnych dziewcząt z arystokratycznych rodów staje się dom Safony. Safona kształciła dziewczęta w muzyce, grze na instrumentach (lirze zwanej barbitonem), poezji i tańcu aż do czasu ich zamążpójścia. Poetka obdarzała swe podopieczne serdeczną przyjaźnią i gorącym uczuciem. Ku nim skierowane są najpiękniejsze liryki miłosne,homoerotyczne, przepojone radością wspólnego pobytu i smutkiem, gdy idąc za mąż opuszczały koło. Zachowały się także pieśni weselne –epitalamia – dedykowane młodym oblubieńcom. Od miejsca zamieszkania Safony, czyli wyspy Lesbos, pochodzi określenielesbijka, czyli kobieta orientacjihomoseksualnej.(...)
Obok Pindara i Anakreonta zaliczana była do "trójcy" najwybitniejszych liryków starożytności. W tym czasie Grecja staje się miejscem burzliwych przemian społecznych związanych z dążeniem "ludu" do współrządzenia. Na Lesbos powołany został urząd Ajsymnety – rozjemcy, którym został Pittakos (650–570 p.n.e.). W zamęcie spowodowanym początkiem rządów Pittakosa rodzina Safo w obawie o życie opuściła rodzinną wyspę i udała się na Sycylię. Z pobytu tego powstała później legenda[2], według której Safona zakochała się w przewoźniku o mitycznym imieniu Faon. Według legendy Faon – demon z orszaku Afrodyty – odrzucił miłość poetki, a ta zawiedziona miała rzucić się w morze z Skały Leukadyjskiej. W rzeczywistości Safona wróciła na Lesbos, gdzie dożyła późnej starości.
Źródło cytatów - Internet.
